مدتی بود با خودم فکر می کردم من نعمت های خیلی زیادی دارم. پدر و مادر و برادر خوب و مومن، بی نیازی مالی، چهره ای معمولی و قابل قبول، تحصیلات، و ... . بعد با خودم می گفتم اگه قرار باشه خدا به همه بنده هاش به یک اندازه نعمت بده، پس من احتمالا باید به زودی یه اتفاق خیلی ناجوری برام بیفته!!!
اما الان که فکرشو می کنم می بینم در مقابل همه این نعمت ها خئا من رو در معرض یک امتحان خیییلییی سخت هم قرار داده. من رو با این همه شور و احساس و هیجان، در مقابل مردی قرار داده که عجیب ساکت و سرده و انگار این از مرگ هم برای من بدتره. و در کنار همه اینها تازه ازم انتظار داره با این مرد خوب باشم و بهش آرامش بدم!
بی نهایت سخته برام!
هر بار با انرژی شروع می کنم به صحبت و اون حتی سرش رو تکون نمیده...
هر بار به خودش زخمت نمیده کمی محبت در کلامش باشه...
هر بار با نگاه سنگیش بهم زل می زنه...
دلم می خواد بمیرم!
سخته... خیلی.
نمی دونم چه کنم. دوباره چند روز قبل دعوامون شد. بعدش بهم گفت من عمرا نمیام تو اوج دعوا ببوسمت و بهت محبت کنم و این دقیقا همون چیزیه که داره منو نابود می کنه. این که این مرد بلد نیست با یه کلمه نرم آتش منو خاموش کنه. این که دائم سر به سرم می ذاره...
امان از درد
امان از این بغض...
سلام
اینکه بایه دعوای الکی یا به قول قدیمیا زن وشوهردعواکنن ابلهان باورکنن به شما بی احترامی بکنه یا نازتونو خریدار نباشه واقعاٌ براتون حق میدم که ناراحت بشین اون میتونه بایه حرف ساده دل شماروبدست بیاره مگه ماچقدرزنده ایم چقدرکنارهم هستیم یه اشتباه دیگه که ماداریم میگیم این براخودمه محبت بعداٌ واین بعدکی میرسد خدامی داند
سلام
منم به خاطر همین افکار این همه مدت کوتاه اومدم. هرجند شاید خیلی اوقات رفتارام از روی آگاهی نبوده...
مهم اینه که همین فرصت کوتاه رو هم زیبا زندگی کنیم!
خدا خیرت بده ! کدوم مردیه که وسط دعوا بیاد آدمو آروم کنه شوهر من فقط توهین می کنه اگه بگم آرومم کن می گه پاشو برو گم شو :))
و فقط دوست داره تو دعوا من خفه خون باشم و هیچی نگم و بعدش روزها قهر کنه و تا چند روز جدا بخوابه
عزیزم سعی کن به هر قیمتی شده نذاری عادت بشه جدا شدن جای خواب...
اینو یه مشاور بهم گفت یه بار.