به توصیه کامنت پست های قبل، فکر کردم شاید بد نباشه یه بار دیگه به وبلاگ رضوان سر بزنم و از نوشته هاش کمک بگیرم. شروع کردم از آرشیو به خوندن تا رسیدم به جایی که از روزی گفته بود که همسرش با یه دسته گل نرگس اومده بود خونه... و چه احساس خوبی داشت از اینکه ممکنه در مسیر بهتر شدن شیرینی هایی هم باشه.
اون لحظه دلم گرفت و از خدا خواستم به منم کمک کنه برای رضای خودش روابط رو بهتر کنم. باورش برام سخت بود که همسر شب برام یه مکمل گرفته بود که چند وقتی بود لازم داشتم!! سابقه نداشت اینجوری به صورت خودجوش از این کارها بکنه. بعد از افطاری هم یه چیزی که دوست داشتم رو خرید و خوردیم... . باورش برام سخته که خدا بهم چنین لطفی داشته که در قدم اول برام نشونه هایی بذاره.
تو راه که بودیم مادر همسر تماس گرفت و حرفایی بهش زد که خیلی دلم شکست و بیشتر مهمونی داشتم بهشون فکر می کردم. وقتی رفتم برای نماز دیدم همسر هم اونجاست. فکر کردم درباره اش حرف بزنیم... بعد همون وسط نماز از خدا خواستم حرفی رو که به صلاحمه به زبونم بیاره. جالب بود که بعد از نماز یه نفر با ما همراه شد و نشد حرف بزنیم. چه خوب هم شد اتفاقا، باز هم ممنونم خدا.
اما هنوز افکار منفی داره توی ذهنم می چرخه. ذهن بدبینم میگه اینا همش برای این بوده که امروز بره دنبال کاری که مادرش می خواد و منو بپیچونه اما جای اعتراضی هم نباشه. چرا من اینقدر منفی باف شدم؟ اصلا دلم نمی خواد امشب من سر اذان تنها باشم و همسر اونجا. دلم می خواد تو مهمونی ها یا با هم بریم یا نریم، مگر اینکه همزمان به 2 تا مهمونی دعوت شده باشیم.
اینم بگم که من با مادر ایشون اصلا تا الان مشکلی نداشتم و پیش نیومده که بینمون حرفی چیزی باشه. اما گاهی با رفتارشون دل منو می شکنن که خب سعی می کنم متوجه نشن و فقط گاهی به همسر می گم. این کار درستیه آیا؟
سلام از بالا تا این قسمت وبلاگتون خوندم...
چند جا به وبلاگ رضوان اشاره کردید، امکانش هست آدرسش برای من هم بزارید..؟
به نظرم وبلاگ کسانی مثل شما که از اتفاقات زندگی می نویسن خیلی به آدم تو بهتر کردن زندگی کمک میکنه.. و یجوری مثل تجربه کردنه//
موفق باشید..
صبورا
سلام